Samenvatting

Autonome functiestoornissen komen frequent voor in het kader van aandoeningen van het perifere zenuwstelsel. Aangezien het autonome zenuwstelsel verantwoordelijk is voor een groot aantal homeostatische processen kunnen autonome functiestoornissen ook bij een polyneuropathie leiden tot een breed scala aan klachten die op het eerste oog misschien niet neurologisch lijken. Het belangrijkste diagnostische instrument hiervoor is een goede anamnese. Het herkennen van een autonome neuropathie vraagt om een brede benadering, met ook aandacht voor cardiovasculaire, gastro-intestinale en urogenitale klachten. Autonome polyneuropathieën hebben meestal een metabole, toxisch/medicamenteuze of auto-immuun oorzaak. De behandeling is primair gericht op het wegnemen van de onderliggende oorzaak, maar deze is vaak niet reversibel. Symptomatische behandeling bestaat uit zowel medicamenteuze als niet-medicamenteuze interventies, zo nodig in samenwerking met andere specialismen zoals de maag-darm-leverarts, cardioloog of uroloog.