De internucleaire oftalmoplegie (INO) van abductie is een horizontale oogbewegingsstoornis gekenmerkt door een combinatie van een abductiebeperking en een adductienystagmus. Dit is het tegenovergestelde van de adductiebeperking van de ‘klassieke’ INO door een laesie van de fasciculus longitudinalis medialis. De INO van abductie werd voor het eerst beschreven op Cuba door de Zwitserse oogarts Lutz in 1922. Ondanks het feit dat de locatie van de INO van abductie niet bekend is wordt zij, anatomisch misleidend, ook wel de posterieure INO van Lutz genoemd. Wij bespreken de epidemiologie, kliniek en pathofysiologie van deze oogbewegingsstoornis aan de hand van de anatomie van het efferente visueel systeem. Ten slotte presenteren wij een casus met inbegrepen video-oculografie.