In 1907 beschreef de Franse neuroloog Pierre Marie, student van Pierre-Paul Broca en Jean-Martin Charcot, een eigenaardig en onverklaarbaar revalidatiepatroon bij een Parijse patiënt die na een subcorticale beroerte in de linker hemisfeer niet meer kon spreken gedurende negen jaar.1 De patiënt leed volgens Marie aan ‘anartrie’. Gearticuleerde spraak was niet meer mogelijk, terwijl alle andere taalcompetenties zoals lezen en schrijven en begrip van spraak en taal intact bleven. Toen de patiënt weer ging spreken leek het meer op het accent van de Elzas dan op dat van Parijs. Het substraat dat Marie verantwoordelijk hield voor het ontstaan van deze symptomatologie was een beschadiging van de quadrilaterale (lenticulaire) zone met inbegrip van de insula.