De ziekte van Parkinson is een veelvoorkomende neurodegeneratieve ziekte waarvoor momenteel alleen nog symptomatische behandeling bestaat. Medicamenteuze behandeling is, zeker in het begin van de ziekte, zeer effectief in het onderdrukken van een groot deel van de symptomen. Naarmate de ziekte vordert is het echter lastiger om met de bestaande middelen de symptomen voldoende te onderdrukken en neemt de invaliditeit toe. Geavanceerde therapieën zoals diepe hersenstimulatie en pomptherapieën kunnen in deze fase van de ziekte uitkomst bieden, maar zijn slechts voor een deel van de mensen geschikt. Naast (optimalisatie van de) medicamenteuze behandeling wordt daarom gezocht naar additionele niet-medicamenteuze behandelopties. De laatste decennia is er toenemend aandacht voor de positieve effecten van lichamelijke inspanning op verschillende aspecten van de gezondheid van mensen met de ziekte van Parkinson. Lichamelijke inspanning biedt algemene gezondheidsvoordelen en vermindert daarmee de kans op comorbiditeit, waardoor de invaliditeit van mensen met de ziekte van Parkinson minder snel stijgt. Daarnaast zijn er aanwijzingen voor een positief symptomatisch effect op globale motorische en functionele uitkomstmaten en zijn er vanuit dierexperimenteel onderzoek signalen dat intensievere vormen van bewegen zouden kunnen leiden tot ziektemodificatie.