Zoals in veel andere Europese landen ontwikkelde de Nederlandse neurologie zich vanuit de psychiatrie, maar op andere plaatsen beoefenden ook internisten (een deel van) de neurologie. De Duitstalige landen waren een belangrijk voorbeeld voor Cornelis Winkler (1855-1941), de eerste hoogleraar psychiatrie en neurologie (Utrecht, 1893). Met betrekking tot de psychiatrie was hij vooral biologisch georiënteerd. In 1897 werd neurologie toegevoegd aan de Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie, omdat men splitsing vreesde. In 1923 ontstond de eerste leerstoel neurologie (Amsterdam). De vereniging werd gesplitst in 1974. Intussen was de antipsychiatriebeweging (jaren zestig en zeventig) gaande. Tezelfdertijd maakte het neurotransmitterparadigma opgang en met de toenemende kennis van de hersenen, leidde dit tot een tweede periode van biologische psychiatrie (jaren tachtig). Er ontstond steeds meer behoefte aan samenwerking tussen beide specialismen, waardoor subspecialismen als neuropsychiatrie en gedragsneurologie ontstonden. Hersenziekten houden zich niet aan de deze klinische indeling en daarom nam de belangstelling voor psychiatrische symptomen van neurologische ziekten toe.